TABANUS

TABANUS

Varroni a tabe, quod corpore tabeat, i. e. gracilis sit, Graece μύωψ, a plerisque Scriptoribus, cum asilo, quem ῏οιςρον Graeci appllant, confunditur. Inter quos Plin. l. 11. c. 28. Quibusdam aculeus in ore, ut asilom, sive tabanum dici placet. Et Servius, oestrum autem Graecum est, Latine asilus, vulgo tabanus vocatur. Inprimis Poetae passim haec duo promiscue sumunt: at aliter sentiunt, qui scribunt accuratius. Vide Aristor. Hist. l. 1. c. et l. 4. c. 4. et 7. et l. 8. c. 11. Nempe asilus ex latis animalculis nascitur, quae feruntur super amnes; unde est, quod circa amnes plurimi sunt: At tabani ex ligno originem habent, Idem l. 5. c. 19. Dein asilus mole et aculeô, tabamis bombô superior est, Aelian. Hist. l. 6. c. 38. Porro asilus solis bobus, equis et camelis, tabanus etiam aliis animalibus infestus est. Quippe etiam ex anguium genere chelydrum invadit, uti docet Nicander, Theriacoen v. 416. Bobus tamen tam asium, quam tabanum,

esse maxime infestoes, clamant Poetae omnes. Unde βοῤῥαίτης μύωψ. boves vexans tabanus, Tryphiodoro in Hu excidio v. 348. Et quidem ὑπαὶ λαπάρην, subter ilia, ut ait Q Smyrnaeus, l. 11. v. 207. seu, quod idem, λαγόνεςςιν ἀραιοῖς, laxis dibus, urt Oppianus, Halieut. l. 2. v. 521. boves uterque pungit, quia haepartes, utpote molliores, eorum aculeis maxime patent. Plutarchus vero et aures ingredi ait, l. de Discrim. adul. et amici. Sed quôcumque locô id fiar, certum est, boves hôc vulnere ita afliet, ut non amplius sui compotes, et, omni iugô excussô, in devia ferantur, tamquam rabie perciti, uti apud Poetas passim videre est. Vide hanc in rem piura, apud Sam. Bochart. Hieroz. Parte poster. l. 4. c. 14.